Her Kimsem Bana,

Neredeyse üç yıl önce yazdığım bir yazıda, tamamlanamayan bir vedada şöyle demişim:
Artık yine kaset çalarda değişen birbirinden farklı kasetler ve kasetlere sığmayacak sessizlikler var, biliyorum ki bunlar bana yine ninni olup uykuya yatıracak, uykumdan uyandığımda bir başka ben yaratacak. Şunu da biliyorum ki ben yine yazacağım, bir şarkının zihnimde yarattığı kubbelerden, İkarus'un taksi çevirmesinden, kurtların ağır adımlarından bahsedeceğim.
Bunun ne denli büyük bir yalan olduğunu bu kadar zaman içerisinde, her gün gördüm, yaşadım. Yaşamaya devam etmenin en kötü yanı bu, bir yalanla yaşamanın yanında, kendine söylediğin bir yalanla yaşamak. Gerçek şu ki, uykumdan uyandığımda gördüğüm karşımdaki ben, hiç sevmediğim bir ben. Bir şarkının zihnimde yarattığı kubbeden bahsetmek şöyle dursun, kubbede bir yankı bile yaratmadığını, İkarus'un bir otobüs markası haline geldiğini, ağır adımların sadece yatağa giderken atıldığını söyleyebilirim. Hiç bir düşün tavana değecek kadar zıplayamadığını, bırak kafamda beliren kelime kümelerinde kalmayı kağıt üstündeki kelime şehirlerinin bile kilometrelerce uzakta olduğunu da. Her kimsem ben, kendimle konuşamayan bir insanım artık.



Son zamanlarda öyle bir hal aldı ki her şey; müzikal arşivimin saklı olduğu harddiskin ortalama bir şarkı uzunluğunda sürecek okuma zamanından kurtulmak adına müzik çalarlarımı kapatır, teknik anlamda ütopik özellikler ihtiva eden ekipmanları çeşitli eğlenceli videolar ve özellikle izleyicinin zamanını "iyi" geçirtmek için tasarlanmış diziler haricinde kullanamaz oldum. Geriye baktığımda, kabloları kediler tarafından kemirilmiş kulaklıkların, bir parmak toz bağlamış ses kartının, kaç kbps olduğu meçhul mp3'lerin bu kadar besleyici gelmesinin sebebini daha iyi anlıyorum. Kulaklarını kapamış, dilini bağlamış, parmaklarını mahkum etmiş birine karşı empedansın, bit rate'in, nötral sesin, sound stage'in bir farkı olmadığını görüyorum.
Bu blog'u hayata geçirirken, ilk harfini yazmadan önce, daha önce de söylemiştim eminim, şöyle diyordum kendime; iletişim kuramadıklarınla iletişim kur, konuşamadıklarınla konuş, onlara bir şey anlatacağın bir platform yok ise o platformu sen inşa et. Halbuki tüm bu zaman içerisinde yalın gerçekle yüzleşmiş bulunuyorum. Burayı herhangi biri veya birileriyle iletişim kurmak için değil, anlatmak için değil, kendimi dinlemek, kendimle konuşmak için inşa etmişim. Burası olmadıkça, beni yazmak için dürtmedikçe, orada olup olmadığımı görmek için sinir uçlarıma kör iğneler batırmadıkça ve hatta sırtımdan hançerleyip, hançeremi kesip, koynuma koca bir yarık açmadıkça tüm bu melodilerin, bu şarkıların, bu şiirlerin, bu hikayelerin sesini değil, kendi sesimi duyamıyorum, kendimi terk ediyorum, kayboluyorum.

Her kimsen sen, hala oradaysan eğer, hala okuyorsan, hala aklındaysa bir kaç kelam, bir kaç nota, tüm bunların ocakta yanmış bir romantizm olduğunu, su katılmış ucuz bir kırmızı şarap duygusallığı barındırdığını düşünüyor olabilirsin. Haklı da olabilirsin. En nihayetinde, bir kaç kelime, bir kaç paragraf, bir kaç sayfa yazıdan ibaret bir blog'dan söz ediyorum. Herkesin konuştuğu, herkesin bir şey söylediği, herkesin derdini anlatmaya çalıştığı koca bir evrendeki yörüngesi meçhul bir gezegen burası işte. Ama ben açım; sadece o yanmış yemekle, o sulandırılmış şarapla bastırılacak bir açlık bu. Yegane umudum da bu, burayı yaşatabilmek, kendimle tekrar konuşabilmek için.

Kaç defa gittim, kaç defa döndüm artık bilmiyorum. Her gidiş öncesinde ve her dönüş sonrasında yazdıklarım bir türlü ayrılamayan -sevdaları yüzünden kopamayan ya da belki her seferinde başka bir seçenekleri olmadığını anlayıp geri dönmek zorunda kalan- iki sevdalının birbirlerine yazdıkları, uzun ama içerik olarak boş veda mektupları ve geri dönüş sonrası yaptıkları günah çıkartma ayinleri gibi. Ama bir şekilde zaruri görüyorum bunu; neredeyse 6 yıl oluyor buraya ilk kelime tuğlasını koyalı ama ne hayatım buradan kopabiliyor, ne de burası benim hayatımdan. Elbet yine çıkar giderim ve elbet yine geri dönerim ama artık görüyorum, biliyorum ki burası benim evim. Ben buradayım, buraya aitim. Siz içeri geçin, ben ocağı yakıp, şarabı açıp, bıçağı bileyip geliyorum.